Surrealistisch..

Microsleep: A microsleep is an episode of sleep which may last for a fraction of a second or up to thirty seconds.[1] It often occurs as a result of sleep deprivation, or mental fatigue, sleep apnea,hypoxia, narcolepsy, or hypersomnia. Microsleeps can occur at any time, typically without significant warning. In the middle of even lively conversations, the onset of a microsleep episode can cause sufferers to 'suddenly' lose the thread of a conversation. Meer daarover later...

..."click..click..click...click..click..."  SH8T! "schiet op, SChieT OP!!"  ..."click..click..click...click..click..."  ...eindeloos duurt t!    tien+ keer druk ik op het knopje van de lift...  Javier rent inmiddels de trap op...  "ping" de lift...eindelijk!  de deur gaat teeerrrrrgggennndd langzaaaamm  open.... HUP, lift in... nummer 6, néé; kamer gewisseld! => nummer 7... schiet op schiet op!!

"sh*t, hoe heeft dit kunnen gebeuren...stom!"

onbehoorlijk langzaam kruipt de lift omhoog, een typische Kameroense bloemetjes lift-geur aangevuld met een locaal muziekje uit een knetterend spiekertje vullen de benauwde ruimte... voor je een levensgrote vergeelde spiegel... mijn god wat zie ik er uit, zweet loopt langs mn slapen, die diep donkerblauwe wallen, lekker ouwe...   de lift pruttelt ondertussen langzamer dan ooit...1.....twee.....3.....vier......vijf.....(gelukkig is het niet druk op dit uur) ....6......"ping" ..7! DOOR de deur voordat hij open kan schuiven...  lange passen sprinted over de gang naar kamer 704, sleutel in de aanslag...

"sh*t, hoe KAN dit nou!!?? hopelijk fiksen we alles..."

Kamer in, zooi overal, pff..nodig alles opruimen, hopelijk van de week een keer tijd, nu zeker niet...snel, kast open, kluis..

Enfin, wat is er allemaal gebeurt in de afgelopen drie weken, een verslag:

Jahoor, je gelooft het niet, maar de man heeft zowaar een baan. Ik zou het zelfs nog sterker willen zeggen, de man is aan het werk! Houd je vast.

Er zijn inmiddels twee weken voorbij, als ik in de spiegel kijk lijken het wel vijf jaar. Ik kan er nog niet bij..

Op mijn eerste avond dat ik aankwam was de rest van mijn crew al 2 dagen gearriveerd, hier zou ik John, mijn maatje uit Rijswijk weer tegenkomen, dus toen ik zondagavond aan kwam rond 10u dacht ik; john oppikken in zn hotelkamer voor een biertje. John was helaas nergens te bekennen, gelukkig heette mijn chef me welkom en vergezelde me bij mijn diner, aardige vent, beetje gebabbeld. Het liep tegen elfen, ik stond op het punt naar bed te gaan en vroeg tussen neus en lip door nog even waar ik John kon vinden. "John is with the crew still at the base, you''ll see him tomorrow, I told them not to leave the base later then 2 o'clock."  Ok.   Huh...had ik dat goed verstaan?? 2uur? Hoe bedoelt ie dat?

Naja, zal wel nieuwkomers grappie zijn, ik zie ze morgen wel.

Volgende morgen, een stralende dag op het Afrikaanse continent, veel leven op straat, veel chaos in het verkeer en nog veel meer straatverkopertjes. Gustavo staat al te wachten, en jahoor, daar is ook john+ de rest, een dikke omhelzing volgt, handjes, glimlachen, mijn nieuwe maatjes voor de komende maand, ziet er leuk uit!

De dag begint rond een uur of 8, we bestuderen wat materiaal, lopen rond in de workshop om de tools te leren kennen, krijgen uitleg over procedures, sleutelen, poetsen, heerlijk.. na jaren studeren, en een paar maandjes kantoorleven te hebben ervaren is dit precies waar ik zo naar uitkeek, een hardblauwe coveral, een grasgroene helm (juist...voor de groentjes...),  een werplaats waar het ruikt naar olie en zweet, hier droomt iedere man toch van.

Wat doen we precies: Schlumberger is een oilservice company, zegmaar Shell denkt de plannen uit en belt Schlumberger op om het werk te doen. Mijn afdeling is wireline, de wireline engineers (ik dus ;-) zijn een soort professortjes die de bodem onderzoeken. Neem een ongelooflijk lang stuk kabel (tot enkele kilometers...buitengewoon ongeschikt dus om je buurman met pech mee weg te slepen) aan het eind hangt mijn eigen mini-onderzoekslaboratorium, samengevouwen in een stuk staal dat nog het meest lijkt op een stuk regenpijp, terwijl ik het geheel de boorput in laat zakken en er weer uithaal meet ik de aardlagen door, maak daar een meterslang afdrukje van en krijg daar uiteindelijk dan voor betaald :-) je bent een nerdje, je blijft een nerdje 8-). De enige lastige bijkomstigheid is dat ik letterlijk ALLEs moet weten, ieder boutje schroefje, moertje, kabeltje, serienummers, wanneer is het voor het laatst gechecked, gecertificeerd, enz.. zodat als we uiteindelijk naar een boorplatform gaan er niets, maar dan ook ect helemaal NIETS fout kan gaan. Nou weet ik niet wie van jullie lezers er thuis een pc heeft... en of je daar wel s problemen mee hebt...naja, reken zelf uit, zoiets is het hier ook. 

Vandaar dat ze zo'n mooi programma hebben ontwikkeld voor nieuwkomers, groentjes, zoals ik.

In mn eerste 2 weken Schlumberger heb ik meer gewerkt dan in 6jaar universiteit.

Iedere morgen worden we om half acht met een busje bij het hotel opgehaald, klaar voor een nieuwe dag..

De eerste dagen, stond ik half 7 op, kon ik rustig nog even douchen, ontbijten, =ochtendrituelen= ... je kent t. 
Inmiddels weet ik het opstaan te rekken tot 7:10... en dat is nodig ook..

's Avonds rond zevenen sluit de werkplaats, dan trekken wij ons terug in ons klaslokaaltje om een avondje lang te studeren, of, als het mee zit..te loggen... met een sublieme simulator op de pc zitten we in onze virtuele wireline-trucks om eindeloze logs te maken... 22:00uur wordt eindelijk de pizza bezorgt...  loggen..   huh is het al half 12..??    loggen.... loggen...

half twee? pff... nu al? zo maar eens gaan dan.

Het is vreemd, 6uur slaap op een nacht is riant, nachten van 4uur zijn geen uitzondering meer. De rest van de dag wordt er volledig gewerkt.
Vergeet de veertig urige werkweek, of, zoals John het zei.. "we could do consultancy as a sidejob".

De dagen zijn surrealistisch... het ene moment barst je van de energie, je sleutelt tools in elkaar, sjouwt met gereedschap, niks aan de hand, het volgende moment luister je naar een uitleg...en daar heb  je ze...uit het niets, ze klappen erin. (En dan zie je er dus zo uit..)

Microsleeps..

Ogen dicht.."nee,nee, hij staat wat uit te leggen, houd ze open....ahh..heerlijk...in de verte hoor je een stem, voor je ogen is het zwart....hé!? ik sta en ik slaap??...  WHaAAM...  ogen weer open...=waar ben ik=  ho! uitleg... toolhead, waar zitten de vetnippels, waar moet je op letten, hoe lang moeten de .... houd ze open, houd ze open, hij kijkt je aan gek, houd je ogen open....knipper, knipper....=weg=...mmm....eindeloos....eventjes nog....=doe ze open=.....nog heeel eventjes.... zzz....genieten.... =doe je ogen open idioot, je staat in een uitleg!=

Rond 6en ben je compleet gesloopt, rond 8en ga je loggen en 's nachts ben je ineens weer klaarwakker. Het is zelfs zo erg, dat als ikom 2uur eindelijk in mn bed lig, ik Gustavo nog voor me zie...wegwezen...slapen nu.

Ik zeg het je, het is surrealistisch, de eerste week wist ik niet wat me overkwam, inmiddels went het, en heeft het zelfs wel wat moois.

Zo kan het dus ook gebeuren, dat je om kwart over twee met de crew eindelijk naar huis rijd, iedereen gesloopt, de driver baalt, wéér een late nacht, iedereen is stil, oogjes vallen dicht...daar duikt het hotel al op...nog 2honderd meter...

politie.

pfff.... drie uur 's nachts?

geen paspoort bij...stom.
Javier ook geen paspoort.
Tony ook niet.

Het ene moment waan jeje de grootste oliebaas van het zuidelijk halfrond, het volgende moment zie je jezelf in een veel te vuige klein cel in kameroen.
De agenten zijn onbehoorlijk, geen excuus wordt aanvaard, het hotel +3 paspoorten is 200 meter verderop, maar daar willen ze niets van weten.

Misschien is het het late uur, misschien de vuige uitstraling van de 'agent', het feit dat hij geen engels maar alleen frans sprak en wij dus niet.. of is het 's werelds bekentste Soviet die met afgezaagde loop om zn nek hangt die hem zo geloofwaardig en afschrikwekkend maakt. Na een half uur onderhandelen, waar al onze excusen worden afgewezen, lijkt het afgelopen, het is simpel en de man heeft gelijk; we hebben geen paspoort bij ons, dus we zijn in overtreding. Voor ons heeft zojuist een man zijn auto aan de kant gezet, is uitgestapt en in een politiebusje geladen. Viel ik net nog bijna in slaap, nu zie ik niets dan spookbeelden van veel te beroerde celletjes met één  enkele blanke (dat is echt bizar hier, daarover volgende keer meer)  als het deze man niet zint neemt hij ons zo mee.. onze laatste hoop is Vincent, de driver, hij spreekt wel wat Frans, maar is tot dan toe stil geweest. Hij is local hier, laat m alsjeblieft iets zinnigs zeggen..

En dat doet de beste man blijkbaar want 20 minuten later geeft hij AL zn documenten af aan de dubieuze agent, racen we 200m naar het hotel, sprinten naar binnen....

..."click..click..click...click..click..."  SH8T! "schiet op, SChieT OP!!"  ..."click..click..click...click..click..."  ...eindeloos duurt t!    tien+ keer druk ik op het knopje van de lift...  Javier rent inmiddels de trap op...  "ping" de lift...eindelijk!  de deur gaat teeerrrrrgggennndd langzaaaamm  open.... HUP, lift in... nummer 6, néé; kamer gewisseld! => nummer 7... schiet op schiet op!!

"sh*t, hoe heeft dit kunnen gebeuren...stom!"

onbehoorlijk langzaam kruipt de lift omhoog, een typische Kameroense bloemetjes lift-geur aangevuld met een locaal muziekje uit een knetterend spiekertje vullen de benauwde ruimte... voor je een levensgrote vergeelde spiegel... mijn god wat zie ik er uit, zweet loopt langs mn slapen, die diep donkerblauwe wallen, lekker ouwe...   de lift pruttelt ondertussen langzamer dan ooit...1.....twee.....3.....vier......vijf.....(gelukkig is het niet druk op dit uur) ....6......"ping" ..7! DOOR de deur voordat hij open kan schuiven...  lange passen sprinted over de gang naar kamer 704, sleutel in de aanslag...

"sh*t, hoe KAN dit nou!!?? hopelijk fiksen we alles..."

Kamer in, zooi overal, pff..nodig alles opruimen, hopelijk van de week een keer tijd, nu zeker niet...snel, kast open, kluis..

iPod, check, malarone, check, pasjes...paspoort...godzijdank..  snel in mn broekzak... kluisdicht, volle sprint terug door de gang...

Het komt allemaal goed, er moet nog veeel, veel gepraat worden, maar half vier liggen we in bed...  de driver heeft de fooi van zn leven gekregen en voor ons ging de volgende dag om (inmiddels 7:20u) gewoon weer de wekker.

Welkom in Kameroen.

UPDATE: Een hele goede morgen, het is hier maandagochtend, half 6 plaatselijke tijd (half 7 dus bij jullie;), na bijna 24 uur mogen we naar huis..en met luxe...slapen tot 10:20 en dan om 10:30u in ons busje... het belooft weer een mooie dag te worden. Geniet ervan! ;)