Inshallah

Inshallah.

Met Gods wil.

Ondanks een protestants christelijke basisschool, enkele kerk bezoeken en een handjevol Jehova’s getuigen aan de deur, heb ik me er persoonlijk nooit van kunnen overtuigen dat er werkelijk een God bestaat. 

Nadat onze taxi bijna geraakt is door een ongelukkig manoevrerende vrouw, grapt yankee John: “..Vrouwen achter het stuur..”

Ook Ahmed heeft hier iets over te zeggen. Ahmed heeft grote, helderbruine ogen, ‘s werelds langste wimpers en een blik die overal doorheen boort. Dat laatste komt door de combinatie met zijn zorgvuldig bijgewerkte baard, zijn grote lippen, zijn dikke zwarte wenkbrauwen en zijn kin die hij altijd een klein beetje omhoog houdt.

Ahmed is een Saudische prins, althans, dat vertelden we de meisjes in de bar. En Ahmed zit op het moment van de bijna aanrijding tevens in dezelfde taxi:

“ Daarom laten we in Saudi vrouwen niet autorijden.”

-“Hoe bedoel je dat?, Mag jouw vrouw niet in jouw auto rijden?”

“Natuurlijk niet, wij laten vrouwen niet rijden.”

John lacht, kan deze opmerkingen, uiterst serieus geformuleerd, niets dan waarderen. John heeft niet zoveel waardering voor vrouwen, maar dat ligt anders dan bij Ahmed. Om het toch even duidelijk te krijgen, en omdat we Ahmed de afgelopen twee weken toch tot op het bot afvragen over de verschillen tussen het leven in het strikt Islamitische Saudi Arabie en het (volgens velen) Goddeloze Nederland, moet dit ook opgehelderd worden. Wat blijkt:

In Saudi Arabie is het bij de wet verboden voor vrouwen om auto te rijden.

“Aaah, dat maakt een hoop duidelijk”

Ahmed licht het nog even toe:

“ Waarom moet een vrouw rijden? Ik kan toch rijden. En daarbij, we hebben ook Indiers en Pakistani, die kunnen toch rijden.”

Ahmed heeft gelijk. Nu snap ik het helemaal. Kwestie gesloten.

In de taxis in Dubai rijden inderdaad alleen maar Indiers en Pakistani. Rijden kunnen ze inderdaad aardig. Engels helaas niet. Hoewel dat niet meteen opvalt. Maar als de taximeter op 90 Dirham staat en we bij een oude vrachthaven staan in plaats van een waterpark, wordt een en ander duidelijk. Ook hier weet Ahmed de situatie juist te beoordelen:

“You fucking Indians, you don’t know shit! You tell us you know where we go, but you don’t! You piss me off!”

John kijkt me aan, stiekem zitten we achterin te lachen.

Behalve wat technische details, zijn de drie weken in Abu Dhabi en Dubai vooral in cultuureel opzicht buitengewoon, ik herhaal, buitengewoon interessant.

Met Ahmed en John heb ik twee vrienden gemaakt die je voor het leven niet vergeet. In het vliegtuig terug verwonder ik me over deze bijzonderheid, slechts drie weken, net de juiste jongens op de juiste plek op het juiste moment. Zou God het bewust zo gewild hebben?

Waarschijnlijk kom ik ze nooit meer tegen, maar zeg nooit nooit.

Ahmed zegt: Inshallah.