Een weekje Mexico

Na zes lange, zoete, zomerse weken in misschien wel het knettergekste landje te wereld, vertrok op 21 augustus de kleine avonturier voor de tweede keer naar Mexico. Een nieuw jaar voor de boeg; inmiddels een eigen huis, een ongure schare carnales en een vloeiende beheersing van de Spaanse taal.

Na zes weken waar alles werkt, waar alles goed is, waar de bushalte digitaal precies aangeeft hoe lang je nog moet wachten. Zes weken waar zelfs de dakloze voor de Albert Heijn er gezond uitziet en waar kleine jongens met een iPad spelen in plaats van een voetbal.

Zes weken in een land, waar de wegen zo goed zijn, zo verschrikkelijk glad, zo eigeel egaal, dat de lokale bevolking niets liever doet dan er met zijn allen tegelijk op te rijden, het liefst met zoveel mogelijk tegelijk op zo’n klein mogelijk stukje weg, zo langzaam mogelijk rijden, en genieten.

Ik heb in het land dingen gezien die ik niet meer voor mogelijk hield. Ik heb dingen gezien die je aan geen kind uit kan leggen. Schepen vol.

Terug in de Mexicaanse jungle, terug in het blauw, terug in de slapeloze nachten. Uitkijkend over de wellsite, op een afgezaagde boomstam, zitten we de tijd wat te doden. De kokend hete lucht wordt veronaangenaamd door een ongekende vochtigheid, ook de warme wind kan geen verkoeling brengen. Zweet loopt overal langs mijn hoofd, door de meest donkere spelonken van mijn overal..

Naast mij enkele dode takken die een stuk zwart stijl omhoog houden als bescherming tegen de genadeloze zon. Er staat een oude roestige Tsuru die dienst doet als transport van zowel restaurant, goederen als de eigenaar zelf. De vijf opgestapelde stenen vormen de basis voor de kookplaats, een zwartgeblakerde stalen plaat. Een oude stoffige koelbox bevat de delicatessen die zo aan ons voorgeschoteld worden, een platte, taaie ‘biefstuk’ is de lunch, aangevuld met dodelijke enchilladas. Met onze zwarte vingers trekken we het vlees uit elkaar en wordt er gegeten. Glimlachend bedenk ik mij hoe alle wijze lessen betreffende hygiëne hier worden overtroffen. Het is een subliem tafereel. Een illusie armer, de verschillen zijn niet te beschrijven. Niets liever wilde ik tot in het kleinste detail vertellen hoe het is om zo ver weg te zijn, waarom het zo’n buitengewoon gevoel geeft. Maar het kan gewoon niet, ik realiseer mij dat ik avonden lang in kroegen en cafés, ochtenden lang aan het ontbijt of de koffie en in lange telefoongesprekken heb willen uitleggen wat het is om in een ander land te wonen. Terug in Mexico, realiseer ik dat dit in de verste verte niet is gelukt. Is het de twitteritus dat iedereen altijd moet weten wat je doet, vinden jullie het echt leuk dit te lezen?

Ik kijk naar Bigotes naast me, zijn vingers aflikkend, zijn lach groot, zijn ogen glinsteren. Ik leg me er bij neer, ik denk dat ik na een half jaar vakantie voor de tweede keer de tijd van mijn leven heb gehad. Ongetwijfeld de lelijkste stad van Mexico, zelfs McDonald’s wil hier niet komen, vele nachten heb ik vervloekt, maar goth wat jammer dat het voorbij is.

Twee dagen eerder heb ik gehoord dat mijn tijd in Mexico er op zit. Noorwegen wordt mijn nieuwe thuis voor het komende jaar. Het voelt fijn, het voelt als thuis, dichtbij familie en vrienden en een omgeving waarin je weet dat dingen werken zoals je gewend bent. Het voelt ook als jammer, het voelt als een avontuur dat is afgelopen.

In vier dagen heb ik afscheid genomen van alles en iedereen die ik in een bijzonder jaar heb leren kennen. Het was geweldig, met een stralende lach heb ik afscheid genomen van al mijn, cabrones, hermanos en carnales. De kolen in de BBQ gloeide heet, het ijs in de bierkoeler was ijs en ijs koud, het was een lange avond. Een meer dan waardig afscheid.

Om het allemaal een beetje te laten bekomen heb ik de rust een beetje opgezocht en nog een lang weekend in Puerto Vallarta in een bescheiden hotelletje doorgebracht. Zojuist via Amsterdam door naar Bergen. Het leven staat nog altijd op zijn kop.