De Daasjes op de Caraïben

Omdat ook ik, na drie-en-een-halleve-maand werken zonder dagen vrij, vermoeid raakte, was ik wel toe aan een welverdiende vakantie, en die kreeg ik ook: Een volle week! Even was ik vergeten dat het nog bestond, even was ik vergeten hoe het voelde om de wekker uit te drukken en je nogmaals om te draaien, even was ik vergeten hoe het voelt om even geen mallemoer te hoeven, bijna vergeten zelfs hoe een ijskoud pilsje smaakt, helaas was ik ook vergeten hoe het voelt als je na een paar pilsjes extra om 5uur naar huis kachelt (heerlijk) maar meer dan alles, was ik bijna vergeten hoe fijn het is om mn lieve vadertje en moedertje een dikke knuffel te geven…!

De afgelopen weken waren –uiteraard- bizar maar wat er deze keer bijkwam was dat ik de week voor mijn vakantie mijn break-out zou gaan doen, dus na dik vier maanden school, en drie maanden op de basis hier ‘trainee’ te zijn geweest, was het tijd om nijn eerste job zelf te doen, mijn chef ging mee, en aan mij de eer het geheel vlekkeloos te laten verlopen..

En zo werd het een memorabele nacht.. toch enigzins moe van de spanning van twee volle dagen alles voorbereiden, (stel je voor; in je hoofd heb je een week nodig om het perfect te doen, je hebt twee dagen… een pluspunt; je hebt hulp; twee zelfs. Het addertje: Ze spreken alleen Spaans en denken dat ze nog wel 2 weken de tijd hebben… in je beste spaans stel je voor dat zei dit-en-dat kunnen doen, vrolijk knikken ze ja, en zeggen ze zelfs; geen probleem.. om vervolgens nog vrolijker gewoon te blijven staan, ipv rond te gaan rennen, zoals ondergetekende, ‘de manager’…)

En zo zat ik in de nacht van 16 op 17 februarie achterin mijn vrachtwagentje op Furbero 1549, naast me sliep mijn winchman (zegmaar zoiets als een wingman, maar in plaats van vrouwen let hij op de spanning in de kabel..), mijn andere operator lag –uiteraard- te slapen… en de chef? Die leek heel, heel veel vertrouwen in het geheel te hebben ;-) het was stil die nacht, maar o wat zat deze kleine jongen gelukkig te wezen! Hoogtepunt was toch om om 5uur ‘s nachts, geheel volgens het protocol, een andere chef uit zijn bed te bellen, dat we muurvast zaten met de onze tool… I love my job..

Het resultaat was een sublieme log, en officieel mijn breakout! Gelukkig als met splinternieuwe witte nikies loop ik nu rond met een splinternieuwe witte casco (=helm), eindelijk geen groen(tj)e meer!

En toen was het dus tijd om een hele grote kers (zegmaar formaat watermeloen) op de taart te zetten: Een weekje helemaal NIETS doen met pa en ma in Cancun! Dankuwel.

Oh Mijn God… onderbreking van het verhaal:

Het is nu zondagavond negen uur, net nu ik wilde verhalen over de droom die een week lang heeft geduurd, gaat de telefoon, het is Alexis, leuk denk ik nog, dat ie belt, misschien wil hij een biertje doen, wetende dat ik weer terug ben… 2 minuten later kan ik alleen nog maar lachen om zoveel naiviteit… over 10 minuten staat de movil voor de deur.. of ik por favor naar de basis kan.. er zijn geen andere engineers beschikbaar en er moet een tool klaargemaakt worden.. met liefde!

Enfin tot die tijd kan ik mooi doortypen, inmiddels coverall aan, klaar voor actie… en het maakt de droom van de afgelopen week, alleen maar meer en meer onwerkelijk… als in elke droom, zijn er dingen die heel echt lijken, dingen die heel erg leuk/mooi of indrukwekkend zijn, en het leukste.. dingen die niet kloppen..

Heerlijk was het, om na bijna vier maanden, die twee oudjes van me weer te zien, daar stonden ze, met zn tweetjes, vol smart, mij op te wachten in de (astronomische) lobby van het hotel..

Het werd een week, van veel te veel eten, van veel teveel zon, teveel tequila en veel, veel teveel latina’s (Cees, -uiteraard) Om dat veel te jongen mexicaantje dat met ma flirte toen pa en ik de golven aan het trotseren waren nog maar niet te noemen, he ma!?

Het was werkelijk alsof we in het paradijs waren beland, de eerste dagen was het echt even wennen aan zoveel luxe, maar op dag 2 ging ons dat al aardig af.. als zelfs ma rond 11uur ‘s morgens vraagt of je niet zo lekker margaritaatje voor dr mee k an nemen, terwijl ze tevreden om zich heen kijkt vanonder de rieten parasol op het strand… of pa.. rond twaalven aan de lunch aan de rode wijn gaat “hey, wij hebben ook vakantie hoor” dan weet je dat het goed zit.. J

Een hotel met aapies, flamingos, pelicanen op safari speuren naar dolfijnen en zeeschilpadden en een trip naar het 8e wereld wonder.. chitzen itcha (‘spreek uit: chicken pizza’)! ..Als verwacht was het veel te kort, maar desondans hebben we een super leuke week gehad..

=Sprong in de tijd…=

En dan is het inmiddels donderdagavond, zijn de afgelopen vier dagen in een flits voorbij gegaan, en kon het contrast niet veel groter.. van azuurblauwe zee, met parelwitte stranden en bloedmooie argentijnse prinsessen ineens weer tussen de ruige mannen en nachten half slapen in de truck.. het is niet anders, maar het is wel weer even wennen.

(Nu is het al vrijdagavond.. nog steeds op dezelfde plek, met dezelfde ruige mannen en een kop met lijnen erop die ik nog nooit bij mezelf heb gezien.. het blijft wonderlijk!)

Het is voorlopig wel even mooi geweest.. er is simpelweg weinig tijd voor nieuwe verhalen, plus dat mijn leven ongeveer routinematige vormen aan begint te nemen..
De inspiratie is even op een laag pitje.. met evenveel plezier als altijd volg ik de gebeurtenissen in NL en hoe meer ik lees, hoe vaker ik denk dat ik nooit meer terug kom!

Het gaat jullie goed.. vanaf Furbero 1286, via de satteliet…

Ir. Den Daas Jr. *

*door mijn operators lachend benoemd tot “manzana de la discordia de la base” ik zoek nog naar de exacte betekenis daarvan...

=foto’s volgen snel..=