Nieuwe tijden

Voor een man die 6 jaar lang liever naar de vrouwen (hoewel schaars) in de collegebanken keek dan in zijn boeken, zijn het nieuwe tijden. Ik zeg het.. voor een man die slechts 's nachts wakker is om graag een pilsje te drinken met zijn maten in de lokale bar, ...zijn het nieuwe tijden. 

Na een surrealistische maand in Afrika,  een ééndaagse tussenstop in 0172, NL die minstens zo bizar was (mooiste comment die dag:  “zo jij ziet er lekker uit ouwe, (die kleur) is niet helemaal wat je verwacht van iemand die een maand in Afrika is geweest” ) enfin, dat zal het buikloopje geweest zijn dat mij nog even vergezelde twee dagen voor mijn vlucht.  De bizarre situatie in het locale ziekenhuis ivm malaria check die erin resulteerde dat ze mij drie dagen op wilde nemen zal ik achterwegen laten. Ik heb vriendelijk bedankt en mn daagjes op water en stokbrood doorgebracht (lang leve de Franse kolonies, waardoor je van Laos tot Kameroen ‘la-vache qui rit’ en stokbrood kunt kopen..)

Het lijkt inmiddels alweer veel te lang geleden, toch zijn er enkele hoogtepunten die ik jullie  niet wil onthouden..

Mohamed.  

Mohamed, mijn moslim vriend uit Tripoli, Lybië, was zich het Engels nog niet helemaal meester, wat het hele studeren allemaal knap lasting voor hem maakte. Na de eerste week (allemaal overigens) volledig afgebrand te zijn over onze beroerde werkmentaliteit (tja, veel power zit er niet meer in na al die korte nachten ;) ) besloten we de handen in een te slaan, of eigenlijk, vooral ervoor te zorgen dat Mohamed het ook de volledige maand uit zou houden, het was fantastisch. Hulpvaardig jong als ik ben, botst mijn goede bedoeling wel eens met mijn geduld, combineer dat met de energieke karaktertrekken van mijn Noord Afrikaanse broeder en we hebben mekaar flink het verbale vuur aan de schenen gelegd. Het was aandoenlijk, maar gezien zijn geringe ervaring met computers en gebrekkige Engels deed hij af en toe dingen met zn leptoppie die jeje moeder nog niet ziet doen. ONbegrijpelijk…  de ene dag zit ‘ie van alles zonder probleem te doen, de volgende dag begrijpt ie er allemaal niets meer van en kijkt ie met zijn meest huleploze blik naar zijn oer-Hollandse laatste redmiddel.

Please please…hehe…Sjoerd, Sjoerd..please please…hehehe,

Het mooiste:  … zeggen dat je het begrijpt terwijl je er nog geen moer van snapt.

Resultaat:

“MOHAMED: YES is YES, ok!?!?  If you don’t understand it, you say NO…NO?

“yes yes yes”

Ok.

Zo wist ik ook niet, dat er in Tripoli geen discotheken zijn, laten die er in Kameroen nou net wel zijn. En laat het nou ook nog eens zo zijn, dat als je als blanke in Kameroen wordt bekeken als Michael Jackson in zijn kist... en dat levert bijzondere momenten op.  Stap voor stap…  de discotheek in, ongekend, ik kon geen stap verzetten, de meest slapeloze nachten werden mij aangeboden... zat  ik in de collegebanken nog te dagdromen van vrouwen die zich in hordes tegelijk om mij zouden verdringen.. niets was op het moment ongemakkelijker. Gewoon lekker aan de bar staan met een koud pilsje was er niet bij, het was bizar.  Na zelfs de meest aantrekkelijke aanbiedingen van de hand te hebben gedaan uiteindelijk met ons cluppie weer terug naar het hotel, vol ongeloof over ons avondje stappen en de (lokale) chauffeur vol ongeloof over het feit dat wij als vrijgezele mannen alleen naar huis gingen..  (You can take ANY of these girls home, they all want you, cause they hope you take them to Europe...) right... en vooral dat laatste was dus een hele goede reden om het maar bij vriendelijk glimlachen en een beleefde "nee,nee dankje"  te laten :). We blijven toch nette jongens.

Was het voor ons vreemd… voor Mohamed ging een nieuwe wereld open…  het moment dat we naar binnen lopen in de dicotheek, draait hij zich om, zijn ogen groter dan dat ik ze in de afgelopen weken heb gezien, zijn blik vragender dan bij de meest complexe pc-kwesties die ik heb hem die week heb geprobeerd uit te leggen, zijn letterlijke woorden toen hij een ruimte gevuld zag met dansende mensen, kleurrijke lampen, harde muziek en bar-hangers…:

“Hehe, Sjoerd, what ies thies place, what are all thies people doing here!? Hehe”.

Tja, leg dat maar eens uit, wat staan AL die mensen nou eingelijk ieder weekend ladderzat te doen??

De legendarische woorden die hij sprak, toen een zeer bevallige Kameroense mevrouw in zeer bijzondere (lokale?) kleding op een tafel pal voor zijn nog wat wereldvreemde neusje ging staan dansen, kan ik hier helaas niet herhalen.

Neem van mij aan dat, nadat zijn eerder genoemde verbazing ruimschoots was overtroffen, hij een lach tevoorschijn toverde die het midden hield tussen ongemakkelijk, compleet verbaasd en euforisch…  ach, hoe kan ik het zelf beter uitdrukken:

“Sjoerd, Sjoerd… WHAT THE F*CK IES RONG WITH THIES GURL!?!?”   

HAhahaha, en terecht!

Na een intensieve maand neem je afscheid, pijn in het hart, hopelijk komen we elkaar nog een keer tegen maat.

Inmiddels huisvest ik in het kalme Tulsa, Oklahoma in het zuiden van de VS. Het leven hier is aangenaam, en vooral, gemakkelijk. Ieder willekeurig moment van de dag kan ik alleen over straat, er is een supermarkt om de hoek waar ze meer hebben dan goed voor je is, fastfood ketens iedere 25 meter, een eigen apartementje en ook nog een zwembad.  Tel daarbij op dat het ieder dag zo’n 35 graden is en Tudo es bueno.

Het werk gaat goed, er is hier een soort school waar we de fijne kneepjes van het wireline onder de knie moeten krijgen. Om dat allemaal wat gemakkelijker te maken hebben ze hier echte olieputten waar we kunnen loggen. Net echt ;).  De komende 2,5 maand zit ik hier en ik wil jullie nog even op het hart drukken je over mij vooral geen zorgen te maken. Ik houd het hier nog wel eventjes uit. Ik heb weer een mooie schare zuid Amerikaanse vrienden gemaakt.

En nota bene, vandaag, na een prachtige 48uur loggen  

mochten we vroeg naar huis, een middagje vrij en dat op dinsdag, ha!

 Ik zit op het moment aan het zwembad met aan mijn zijde een Brazliaanse schone. In Tulsa is het leven zo kwaad nog niet. Het gaat jullie goed, bedankt voor alle mooie reacties en als de tijd het toelaat laat ik wel weer eens wat krabbels achter.

BaasDaas