Zoektocht naar krokodil in Nijmegen gestaakt

Een jaar onderweg.

Het is duidelijk weer eens tijd voor een nieuw verhaal, mijn schrijversambitie dringt zich bij vlagen aan mij op en met zo nu en dan een vluchtige blik op het idiote nieuws (zie kop..) in combinatie met de briljante tijd hier is de inspiratie ronduit rijkelijk.

Ter inleiding even een kleine update van het belangrijkste; het gaat hier buitengewoon goed.
Ik dank u voor de vele zorgen omtrent mijn mogelijke activiteiten in de “Golf van Mexico”. Hoewel ik hier zeker mijn sporen achterlaat, richt ik zoveel ellende niet aan ;-).

Alive and kickin!

Alle twijfel, alle angst, alle harde momenten van afscheid, alle tranen ten spijt, de grote gok, is een van mijn beste beslissingen geweest van de afgelopen 25 jaar.
Zelden heb ik zo intensief geleefd, de dagen rammen voorbij, tijd is ongedefinieerd, de temperaturen extreem en de Mexicanen zijn onbetaalbaar. Superlatieven schieten letterlijk te kort, zelden heb ik het gevoel gehad zo goed in mn vel te zitten. Of het is omdat ik voor het eerst in 25 jaar iets nuttigs doe, of omdat de Mexicaansen je hier ongeveer aanbidden om je blauwe ogen. Zonder gein, ik denk dat ik voor het eerst een keer iets heb gedaan wat niet de meest logische/makkelijke optie was, en het duurde even, maar het betaalt zich uit, en hoe.

Ik probeer het te vergelijken met mijn relatief korte verblijf in Brazilie, ook daar waren de mensen buitengewoon vriendelijk, en vond ik het erg bijzonder, maar ik denk door het intensieve leven hier en het feit dat je intensief en veel tijd doorbrengt met locals uit alle lagen van de bevolking, geeft je meer het gevoel dat je er echt deel van uitmaakt.

Het zal toch ergens in de familie zitten, Mexico heeft altijd een bijzondere plek ingenomen, en ik begrijp inmiddels heel goed waarom. Veel en vaak heb ik er al over nagedacht, maar de conclusie is heel eenvoudig.. Het is een onbeschrijflijk fijn volk. Behalve de fijne vriendelijkheid en ontspannenheid, die in Nederland meer en meer verdwijnt.. mensen groeten elkaar hier altijd, mensen kijken naar elkaar, zonder snel hun hoofd weg te draaien, kijken, observeren en zeggen dan vriendelijk gedag, het zijn die kleine dingen, die je net een aangenaam gevoel geven, in plaats van dat mensen elkaar stiekem bekijken en snel doorlopen. Mensen zijn niet bang om een ander tot hinder te zijn, mensen praten met elkaar, in bussen, winkels, op straat. Vol gens mij heb ik in 5jaar Alphen-Enschede treinen zelden met iemand gesproken in de trein… je wilt een ander niet tot last zijn. We zijn te moeilijk.. we doen te moeilijk. Maar er is meer dan dat, er is iets speciaals, het is die klik die je hebt met iemand, die je voor het eerst tegenkomt, en je je realiseert dat het je allerbeste vriend had kunnen zijn, maar je komt hem nu pas voor het eerst tegen.

Boefjes zijn het, en dat maakt het zulke fijne jongens, cabrones. Altijd een oprecht warme glimlach paraat, en meer dan altijd in voor wat vunzige ongein. Het moet je liggen. Voor mij ligt het als diagonaal in een tweepersoonsbed.. eindeloos.
Ik vraag me ook best eens af hoe het zo komt, dat ik als onvriendelijke, stijve, hark, mij zo enorm op mijn plek voel tussen dit swingende volk. Zou het toch ergens diep in de familie zitten, het kan tenslotte toch geen toeval zijn dat van alle tientalle wereldwijde landen waar ik heen gestuurd had kunnen worden, juist Mexico mijn eindbestemming is geworden..
Het zijn die fantastische momenten, dat ik ‘s ochtends vroeg met mijn quadrilla aan het ontbijt zit in een heel klein dorpje. Waar de tortilla’s ter plekke nog gaar bakken op het vuur. Waar het varkentje de avond ervoor pas achter hetzelfde restaurantje is geslacht. Het zijn die mooie ochtenden, waar de hitte langzaam de vochtige lucht begint te vullen, dat mijn maten alweer met grootse glimlach hun schitterende ongein over de tafel laten gaan. En het is die woensdagmorgen, dat je terug rijdt naar het hotel, na een nacht doorgehaald te hebben, waar door de radio Banda El Limon schalt (http://www.youtube.com/watch?v=Acag3YbfsTU ) en ik en mijn companeros met het allerlaatste wat we nog over hebben, vol overgave meezingen over het oer-mexicaanse trompetgeschal! Dan weet ik het zeker, diep in mijn hart zit een stukje Mexico.

Drie maanden gingen voorbij als waren het enkele weken, zeggen dat er een hoop is gebeurd zou een hoop te kort doen, het is hier altijd een grote bezige beestenbende. Maar eenmaal de smaak goed te pakken, bevalt het leven mij maar wat goed, het werk blijft eindeloos, hoewel veel. En daarom was het wel weer eens tijd voor een welverdiende vakantie. Aangezien de Daasjes zich behalve in Mexico, in het geheel Caribisch gebied als een visje in het water voelen, werd dit keer besloten een bezoekje te brengen aan het meest kleurijke stukje van het koninkrijk: Curacao.

Dat het in de hele streek goed toeven is, is geen geheim, dat Curacao een waar paradijs is, hebben we (Annick, Jurre & ondergetekende) aan den lijve ondervonden! Zelden zo ontspannen een week lang niks gedaan. (Tot Annick's lichte frustratie ;) ) Met de meest idyllische kleine strandjes, glimmende dolfijntjes* en een door mij zeer gewaardeerde Hollandse inslag (friet met kip en pindasaus!), kon ik het buitengewoon goed uithouden. (*intermezzo: vriendin/oud-bekende Elze, woont sinds een jaar op het paradijslijk eiland, en heeft het helemaal voor elkaar.. een man die buitengewoon kan koken, een huis met zes honden en een zwijntje (ok, daar kunnen we het over hebben) en ze traint  dolfijnen!!  Wat niet alleen voor Elze, maar dus ook voor ons echt geniaal was..  behalve dat ze zich, ondanks dat we elkaar amper kennen ;) een week lang over ons ontfermd heeft, en ons (Jurre en mij) alle goede lokale stripclubs heeft aangewezen, konden we een ochtendje zwemmen met Pepito! Juist, het zwijntje!

De dolfijn dus :-) het was absurd, het was doodeng, maar het was buitengewoon leuk! waarvoor nogmaals dank!

En dan ben je na een wonderschone week ineens weer terug in Mexico. Is Poza Rica ineens toch wel een heel lelijke stad, is het weer even wennen aan taco’s eten en Spaans spreken en is het vooral, heel, heel jammer, dat je weer om 4 uur ‘s nachts uit je bed gebeld wordt. Dat je dag ineens weer 36 uur heeft en vooral, dat je maatjes ineens weer zo ver weg zitten.

Het zal de eeuwige tweestrijd blijven. Het wekt kwesties over toekomstbeelden. De eeuwige zoektocht naar het ultieme einddoel. Het leven als expat in Zuid-Amerika heeft onverwachte charmes, genietend van ongekende populariteit die thuis nooit eerder is ervaren. Mensen die je het hemd van het lijf vragen. Nog steeds wordt iedere dag met een grote glimlach ontvangen omdat je altijd wel aparte dingen tegenkomt die je nog niet eerder hebt gezien. Culturen zijn écht heel anders, het zijn die gekke kleine dingetjes die ze hier net anders doen die je keer op keer aangenaam verassen. De omgeving blijft wonderschoon en je het gevoel geven dat je écht ver van huis zit. Tel daar bij op dat het leven hier simpel is, en het maakt het makkelijk om rond te komen. De hoofdrol in m'n eigen film. Wat moet je nog in Nederland? Een leven als hier vind ik nooit meer.

Na een jaar van huis te zijn, sluit je je er wat van af, contacten worden minder en je richt je meer op je omgeving. Je leeft in Mexico, niet meer in NL. Maar na een week doorbrengen met m'n zussie en beste maat, realiseer je je weer dat er in Nederland nog altijd een hoop op je wacht. En het maakt die tweestrijd groter. Hoewel ik toch nooit een Mexicaanse zal trouwen.. die zijn nog veeleisender dan een Nederlandse.

Er is een jaar voorbij, en het was me er eentje. Zelden zo geleefd.

Ik kijk er naar uit weer eens wat dagen door te brengen in het stralende Nederland. Waar 1,5 miljoen mensen zonder schaamte Geert Wilder stemmen, waar ministers worden ontslagen voor een klein slippertje (daar lachen ze hier nog steeds om.) En waar ze naar krokodillen zoeken in buurten waar je nog geen salamander zal vinden.

Augustus ben ik weer in Nederland, zoeken we nog even verder naar die krokodil.