Contrast/Rollercoaster ride..

De afgelopen week kende ongekende omslag en bizarre tegenstrijdigheid. Enjoy tha ride..

na 4 maanden 24uur per dag/ 7 dagen per week studeren en werken waren 2 weken in Nederland de beloning en daar werd flink naar uitgekeken.

Voor je gevoel sta je 'on top of the world' op dat moment en de terugkeer voelt bijna als een zegetocht. Eindelijk ben je aan echt aan het werk en zowaar trots op wat je doet, en hoe: 'the sky is the limit'!

Dan kom je thuis, een 14 uur durende vlucht en 6 tijdzones verder, je voelt je beresterk, 2 volle weken vakantie.. het lijkt eindeloos.

Het contrast kon niet groter..

De afgelopen 2 maanden hadden een vervelende bijsmaak omdat vanuit Nederland het bericht kwam dat opa een tijdje in het ziekenhuis moest verblijven.

Reden ook om terug te keren naar Nederland, want in deze situatie is Nederland ineens wél heel ver weg, en vraag je jezelf soms af of je goed hebt gedaan aan je keus alles achter te laten. Die keus is gemaakt, zal ook niet veranderen, maar 2 weken vrij kan dan mooi gebruikt worden voor een bezoek.

Net geland, eerst langs oma en samen direct naar de VU, om haar eindelijk eens die verdiende knuffel te geven en omdat je het liefst met eigen ogen wil zien hoe het thuis allemaal gaat.

En dat doet dan toch pijn. Opa was duidelijk nog niet de oude. De confrontatie was hard, opa, met zijn stralende blauwe ogen, beresterke opa, ik zie nog voor me hoe hij lachend zijn spierballen liet zien.. maar vandaag niet. Mijn enthousiaste gevoel maakte plaats voor een idee hoe het de afgelopen weken thuis geweest moet zijn. Ineens vraag je je af waarom je je zo uitslooft.Het contrast is onbeschrijflijk. Wat is wijsheid. Dikke tranen rollen over mijn wangen.

Gedurende de twee weken, heb ik hem al zichtbaar op zien knappen en dat geeft goede moed. Met alle dank aan oma, die hem iedere dag weer, gezelschap houdt en verzorgd, beresterke oma. Je doet het steengoed.

Dan ben je in Nederland, twee complete weken, maakt plannen, probeert zoveel mogelijk mensen te zien, het is tenslotte vakantie, niets moet en je hebt alle tijd om uit te rusten; ideaal. En dat is het dus niet. Zelden zijn twee weken zo hard voorbij gevlogen, zelden heb ik twee weken vakantie zo onrustig doorgebracht. Misschien omdat je achter in je kop toch weet dat je ergens naartoe gaat waar je nooit bent geweest, misschien omdat je probeert al je vrienden en familie te zien van Alphen tot Enschede, van Amsterdam tot Nimma. En dat werkt dus niet, niet in twee weken. Net ben je er weer en ineens is er weer dat onvermijdelijke afscheid, voor de derde keer in vier maanden neem je afscheid voor lange tijd, weer baal je, weer die twijfel en weer die lelijke tranen. Zat was ik het, dat laatste weekend. Zo was had ik het niet uitgedacht, mijn 'vakantie in eigen land'. Waar het fout is gegaan weet ik niet, maar na 2 weken was ik nog een hoop onrustiger dan daarvoor. Lelijk. Volgende keer doen we dit anders. Voor nu wacht het vliegtuig.

Next stop: Poza-Rica, Mexico.

De eerste vlucht zit je nog wat na te tobben over hoe het was en wat er komen gaat. Maar dan;

Mexico-stad; een belachelijk klein vliegtuigje, de helft van de 20 passagiers duidelijk werkend in dezelfde branche, zou het echt zo erg zijn als wikipedia deed vermoeden..?  Het is pikdonker als we aankomen, daar zie je in ieder geval de petroleum-branders links en rechts boven de stad uit steken. Het is inmiddels 4u 's nachts Nederlandse tijd, vermoeid van de reis kruip ik achter in het busje dat mij op komt halen, en daar gaan we.. dwars door de nacht. Misschien wel de mooiste momenten die er zijn. Moe van de reis, gespannen voor wat er komen gaat, ondersteboven van de omgeving; kortsluiting in mijn complexe bovenkamer.

Zitten. Genieten van de reis.

Een stuk minder ontwikkeld dan in mijn gedachten, tegen het chaotische aan. Wel lekker warm, palmbomen, aardig tropisch.

De vreugde blijft, vandaag is dag drie gepasseerd en eigenlijk zit ik continu met een dikke lach en grote ogen van verbazing om me heen te kijken. Nederland is ineens weg, heel ver weg uit mijn gedachten, alsof ik hier al weken zit en niet 4 dagen geleden in het vliegtuig op schiphol zat te balen van hoe alles was gelopen.

Op een dag zit je niet meer in de trein naar Enschede, op een dag zit je niet meer achter je PCtje in Amsterdam, na maanden ernaar te hebben uitgekeken, sta je op een dag ineens bovenop een drilling-rig. Mooier had ik het me niet kunnen indenken..  een tocht van anderhalf uur over eenzame wegen, door kleine communities, waar de honden los over straat lopen en stromend water nog niet gebruikelijk is. Het contrast is keihard, in je truck, high-tech tools achterin denderen we langs een waterput (weet je nog..)  waar een jong Mexicaans meisje met een grote emmer aan een touw water aan het halen is. Het deed bijna zeer. De hele dag door denderen hier gruwelijk grote trucks over de stofwegen..  en links lopen een paar lossen kippen en twee biggen..

Het land is hier schitterend, licht glooiend, knetter-knetter groen, en links en rechts piekt een boortoren aan de horizon. En daar staat ie, goth wat is het mooi. Toen ik voor het eerst hoorde over werken op een rig, kon ik me geen voorstelling maken dat ik dat ooit zou doen.. langzaam groeide het idee en eindelijk sta je daar zelf. Het is weer dat eeuwenoude jongens-dingetje wat een enkele keer terugkomt..  maar dit is echt kei- en kei-hard! Een stel roughnecks die aan de drillpipes staan te hengsten of hun leven er van afhangt, modder zit werkelijk O-VER-AL, de zon klapt er met 35 graden lekker op en de idioot hoge vochtigheid perst het lichaamsvocht uit als een sinaasappelpers. De travellingblock, waar de drillpipes mee worden verplaatst is enorm, niet enorm, maar ENORM. Een stuk staal van misschien wel 6 a 7 meter lang en een anderhalve meter diameter. Eerlijk waar, even was ik er gewoon bang van, hij zal *&&*((*&%$ naar beneden komen. Wat een gruwelijk apparaat.

De laatste drillpipe wordt verwijderd en wij zijn aan de beurt, hup naar boven, oooo o oo ..dit is genieten, dit is ongekend. Even lijkt het onwerkelijk, eindelijk aan het werk, op een boorplatform. Keihard.

- Het is niet te geloven hoe snel je Spaans leert als degene met wie je moet werken 0 (=nul) Engels spreken. Ik boek per dag progressie.

- Jongens speciaal voor jullie: boek je tickets bij AeroMexico, die serveren na iedere maaltijd TEQUiLA!

- Hoeveel kan een Mexicaan met mais? Juist, bizar veel.

-meer foto's in het album...!