Allochtoon in Poza York (Sorry ma*)

*Voor het taalgebruik ;-)

Terwijl het geld op mn bankrekening zich als dikke stront op een mesthoop ophoopt, het complete menu van het vijfsterrenhotel nog altijd buitengewoon delicaat smaakt en ik die ene Nederlandse huismus heb ingeruild voor 10 Mexicaanse duifjes in de hand, doet het mij meer dan goed te weten dat jullie het er in Nederland ook zo lekker vanaf brengen. Laten we Mexico even Mexico laten en eens kijken hoe het met de stand van het land is. Hoewel ik met mijn oudbollige macbook niet kan tippen aan zo’n chique iPad (flinke broekzak nodig) kan ik prima het nieuws volgen, en als gezegd, het doet me goed om te lezen dat het zo lekker gaat in Nederland. Omdat jullie het zelf waarschijnlijk te druk zijn met protesteren voor de vrijheids van Geert Wilders ongezoute meningsuitingen, stemmen op het geelblauwe online proefballonnetje van Camiel of simpelweg vastgevroren staan in de verkeersinfarct, enkele hoogtepunten van de afgelopen tijd:

“..Een buurman van de man uit het pittoreske Alphen aan den Rijn alarmeerde in eerste instantie de politie, nadat hij had gezien dat het huis van de man in brand stond en hij hem in zijn auto zag stappen met een mes.”

Ik probeer me dat voor te stellen, in de context van waar ik nog altijd het grootste deel van mijn leven heb doorgebracht, maar dat kost moeite. Ik lees nog eens wat er staat..

Visueel is het hele plaatje direct gemaakt; Het huis naast de familie den Daas staat in lichte laaien, de volledige buurt met koffie en de armen over elkaar op veilige afstand, de ‘oohs en aahs’ zijn niet aan te slepen. Terwijl dikke, moddervette zwarte rookwolken uit het slaapkamerraam trekken, vliegt de voordeur open, en zien wij buurman X met werkelijk een knoepert van een kapmes in de auto stappen..en weg is ie. Geen hond die daar naar kraait natuurlijk. Ik lees het bericht nog eens.. Is het leven hier in korte tijd nou echt zoveel veranderd? Buitengewoon.

Om niet te lang bij dit akkefietje stil te staan, ondertussen, in Utrecht, wordt een andere verhitte strijd uitgevochten. Het is de locale CU een doorn in het oog dat er op locale sexbeursje ook een klein neukje gemaakt kan worden. Nog voel ik de tranen lopen bij het lezen van volgende quote..

„De Kamasutra Beurs valt nu onder een algemene vergunning, terwijl de activiteiten in zo'n darkroom meer weg hebben van een seksinricht ing. Mensen betalen er voor seks en dat hoort niet op een beurs ”, stelt wethouder X.

De sexbeurs waar niet geneukt mag worden. Een beetje het grote broertje van de carrierebeurs waar geen carriere wordt gemaakt, de nudistenbeurs waar je niet naakt mag lopen.

Ik heb het geprobeerd uit te leggen aan de mexicanen hier. Dat spaans loopt lekker, maar nu begrepen ze er even helemaal niets van. Man wat hebben we staan lachen. Gek zijn ze op voetbal, allemaal kennen ze Goelliet, Koit, Vandhesah, slechts een sport staat in hoger aanzien in Mexico en is met stip volkssport nummer één; neuken.

Je kan (LETTERLIJK!!) de taxi niet instappen of de taxichauffeur vraagt met zn allergrootste grijns of ik die mooie grote ronde Mexicaanse culo’s ook zo lekker vind, of ik al foekkie foekkie heb gedaan, en waarom ik nog niet getrouwd ben, 25 al!? (ik zie je linkerhersenhelft in de knoop raken met het deel op rechts) Het kan zijn dat ik net de juiste tegenkom, het kunnen de kringen zijn waarin ik me verkeer (taxichauffeurs en operators) maar ik verdenk elke mexicaan van een bizar hoge mate van sexuele geslachtsdrift. Geen dag gaat er voorbij zonder complete simulaties, het meest intrigerend was (ja diezelfde) taxichauffeur die met dat vieze vuige snorretje op zn bovenlip het stuur losliet terwijl we met 60 over een gare hobbelweg raasden, om vervolgens zn vuisten te ballen en op ooghoogte te houden, zn allergelukkigste/geilste blik op te zetten om vervolgens zeer hoog frequent zn onderlichaam gecombineerd met zn handen in verticale richting bewoog, ter simulatie van zn favoriete bezigheid. Het is serieus waar, mocht ik ooit nog wel eens aan mezelf hebben getwijfeld of ik een perverseling was, alle twijfel is goed weg. Dit gebeurt dus niet één keer, maar de hele godganzedag door! Prachtige kerels. En dan denk ik aan die wethouder uit Utrecht, die waarschijnlijk nog steeds wacht tot het huwelijk, die waarschijnlijk iedere dag met pak en knellende stropdas op de fiets naar het stadhuis fietst -met een grote boog om de Hardebollenstraat heen- om ervoor te zorgen dat er in zijn jaarbeurshal niet geneukt wordt. En dan sta ik daar, in die hard stralende zon, dan kijk ik naar mijn Mexicaanse maten, die ik op kan vegen als ze het eindelijk lijken te begrijpen en dan moet ik heel, heel hard lachen!

Meest spraakmakend is natuurlijk wel de zaak Wilders. Mocht je nog het idee hebben dat ik het avontuurlijke leven van een olie-expat leef, laat me je even uit de droom helpen.. Zo realiseer ik me, dat ik, ondanks dat ik zo mn best doe, waarschijnlijk met een ongelooflijk knullig accent op de meest allochtoon-achtige wijze spaans aan elkaar hakkel. Ik zinnen mijn volgorde goede niet maken. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ik immer in de tegenwoordige tijd spreek, enkele uitzonderingen daargelaten. Tel daar bij op, dat ik mij compleet niet aanpas aan de locale cultuur. Hoewel ik (noodgedwongen) dagelijk de locale variant van boerenkool, erwtensoep en hutspot, respectievelijk dus taco’s, taco’s en taco’s eet, neem ik nog altijd geen twee uur pauze, dans ik nog altijd even beroerd (hoewel vaak) en krab ik niet ieder vijf minuten zo opvallend mogelijk aan mijn kruis. Enige vorm van integratie is dus ver te zoeken. Maar in plaats van onwelkom, heb ik zelden in zo’n korte tijd zo’n mooie schare vrienden op weten te bouwen. Boefjes zijn het, en hoewel ze niet de helft van het minimumloon in Nederland verdienen, zijn ze zo tevreden. De eerste weken was ik dagelijks verrast en teleurgesteld door de enorme zooi waarin je hier leeft. De straten, de winkels, de eetkraampjes, werkelijk (bijna) alles ziet er beroerderr uit dan je in Nederland zou kunnen vinden. Wat een zooi. Maar ik zie het niet meer, integendeel, ik vind het allemaal wel prima, wat hebben we een plezier, en wat kan mij het schelen dat ik de hele dag in de enorme stoffige gare bende zit. Ik denk aan de tweede kamer, die zielige kamerleden, die voor twee ton per jaar in die mooie blauwe strakleren Jan de Bouvrietjes moeten zitten, met Camiel, Wouter, Agnes en Geert en dan elkaar de hele dag het leven zo zuur mogelijk proberen te maken. Naast me zie ik 'Moe', wiepend op een plastic tuinstoel temidden van de zooi, terwijl hij bijna van zn stoel dondert van het lachen om zn eigen ongein.. :-))

Of het goed gaat?

Ik heb de tijd van mn leven!

Was getekend, jullie eigen allochtoon.