Offshore!!

Het allermooiste moment; een felle zon staat hoog in de helder blauwe lucht boven de eindeloze zee, de helicopter staat startklaar, de rotors draaien al, een oorverdovend geluid. Met zijn zessen lopen we deze zondagmiddag het heli-deck op, gepakt in onze vel oranje survival-suits, klaar voor de reis. Ik kijk nog een keer om me heen, Statfjord B, het platform waar we twee schitterende weken hebben doorgebracht. Een seconde trekt het moment zich in slow motion aan me voorbij, een dikke lach, als ik dichter bij de helicopter kom wordt het geluid harder, instappen...  tijd om terug naar huis te gaan.

Het nieuwe avontuur hier in Noorwegen begon bijna zes weken geleden. Avontuur is een groot woord. Het leven in Noorwegen is goed.

Werken doen we hier niet meer dan 12 uur op een dag en als je niet offshore bent, zijn de weekenden vaak vrij. De stad is wonderschoon, evenals de omgeving. Een appartement in het centrum.. het is goed in Noorwegen.

De eerste weken waren gewijd aan cursussen... brandblussen, EHBO en de mooiste; offshore-survival. In een model helicopter ondersteboven onderwater, om vervolgens zorgen dat je er op tijd weer uit komt :-).  Toen alle formaliteiten achter de rug waren, kon er met het echte werk begonnen worden.  Dinsdag 13 september vertrok ik met mn crew richting Statfjord B voor twee mooie weken!

Tot mijn grote spijt moet ik concluderen dat de tijd harder loopt dan mijn blog.. 13 september is alweer vrij lang geleden, en na Statfjord B, Oseberg South and Transocean Arctic, heb ik de afgelopen week op een van de meest abusrde en tevens sublieme gevaartes doorgebracht die er in die enorme ocean ronddobberen. West Navigator.. een 250m lang schip, met twee enorme boortorens.. trouwe lezers herinneren zich ongetwijfeld mijn vreugde toen ik in Mexico mijn eerste platform bezocht… de overtreffende trap van de overtrefende trap drijft in de Noordzee, ten noorden van Bergen, en ondergetekende was voor een kleine week een van de allergelukkigsten op deze kleine aardbol. Een monster is het, in Ferrari rood, maar vooral; groot. Onnoemelijk groot. Uiteraard weer vlekkeloos werk geleverd, iedereen tevreden en sinds die week loopt ergens op deze aardbol iemand met een heel klein glimlachje nog na te genieten.

Het blijft een mooi geheel, uitvliegen met de helicopter, een weekje offshore.. bijzonder zijn vooral de nachtdiensten..

Zoals vaak na de lunch, midden in de nacht zit bij het raam. Het is donker, letterlijk pik en pik zwart buiten. De maan schept een zacht licht, dat reflecteert op de golvingen in die eindeloze zee.. Wellicht is het de rust van het alleen zijn, wellicht is het de rust van de nacht of is het toch het donkere uitzicht; ik overdenk mijn zonden, mijn keuzes en de stand van zaken. 
Wat wil ik nou eigenlijk? Zonder twijfel ben ik gelukkiger dan ooit. Ik weet niet of gelukkig het goede woord is. Misschien is het meer tevreden. Ik ben tevreden. Met gelukkige momenten. Als ik uitkijk over de zee. Als ik opstijg met de helicopter. En zeker ook wanneer ik weer land.
Het leven is goed in Noorwegen. Convenient, zou ik willen zeggen. Een nacht liep ik nét laat richting huis, door donkere straatjes, we zijn in Noorwegen, hier kan dat. En met een buitengewoon veilig gevoel, liep ik zo naar mijn nieuwe onderkomen. Ik kan het gevoel niet vergeten. Na een jaar in Mexico, vaak opletten, soms net ongemakkelijk. Het zou niet nodig moeten zijn.. ik probeer me een wereld voor te stellen waar dit zou kunnen. Hoe zou het zijn.. eindeloos.

Maar eerlijk is eerlijk. Zonder twijfel mis ik Mexico. Ik mis het Spaans, ik mis het eten op de straat, de heerlijke warmte, de eindeloze vrouwelijke aandacht en vooral, mn maten en hun eindeloze lachen.. die smerige, vuile, vunzige ongein waar ze het liefst de hele dag over door gingen. Elkaar op de schouders slaand van de pret..

Maar dit is Noorwegen, en ik mag zeker niet klagen, het leven is buitengewoon goed hier.. Inmiddels is het half vier 's nachts, ik kijk nog eens uit het raam, het is donker, de maan schuift langzaam achter een wolk en de overgang tussen zee en hemel is niet te onderscheiden..  Ik loop naar het raam, kijk nog eens goed..  daar lijkt toch wel de grens te liggen tussen de hemel en de oceaan, een soort gloed. Of nee, kijk nog eens goed, daar in de verte..  daar ligt Mexico, ik kan het niet vergeten.. Ik sta helemaal tegen het raam aan gedrukt, mijn flinke neus raakt het koude glas; met mijn handen als kommetjes om mijn ogen, kijk ik nog één keer heel goed, daar is zonder twijfel licht.. Ik probeer een onderscheid te maken tussen de gestaltes die ik zie.. zijn het de golven, of is het toch land? .. dan valt, vanuit het oosten, een eerste zonnestraal binnen die de zwarte hemel openbreekt en plotseling zie ik het heel duidelijk:

..het is Mo.. een grijns tot over z’n oren, met zijn handen pakt hij de binnenkant van zijn rechterbovenbeen vast... Ricardo staat er naast, Palancetas, Javier..  tranen van het lachen over hun wangen. Zij maken zich niet druk. Hun maak je niks.

Het leven zit onbegrijpelijk in elkaar. Ik vlieg NU over Amsterdam, voor een noodstop. Terwijl in Bergen de eerste sneeuw is gearriveerd, vlieg* ik dit weekend door naar Abu Dhabi om in een goddelijke warmte weer een of andere cursus te volgen… B-)

*er gaat niets, maar dan ook werkelijk NIETS boven business class vliegen.Met als ultiem hoogtepunt de eeuwige verbaasde blikken van stewardessen...

"goedemiddag meneer, wat is uw stoelnummer?" 
-"2C"
"mag ik even op uw kaart kijken?"
-kijkt-
-trekt kop als een verbaasde uil- (schitterend)
"oh, dat is business class, dan mag u hier linksaf.."

...en zo, met een hele grote en hele tevreden glimlach op zijn gezicht,  nam hij plaats in de veel te grote stoel..  B-)

Life’s crazy…

Boys; thanks voor één toffe nacht in de hoofdstad!!